ប្រវត្តិនៃការប្រើប្រាស់ចម្លាក់ស្មិតនៅកម្ពុជា និងបន្តប្រើប្រាស់ដល់បច្ចុប្បន្ន

ចម្លាក់ស្មិត សំដៅលើវត្ថុសិល្បៈទាំងឡាយណាដែលកើតពីការ សិត។ “សិត” ក្នុងន័យនេះ គឺសំដៅដល់ការចាក់លោហៈ ដែលរលាយរាវចូលទៅក្នុងពុម្ពឱ្យកើតបានជារូបផ្សេងៗ ដូចជា សិតរូប បដិមា និងសិតជួងជាដើម។

នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ភស្តុតាងនៃការប្រើប្រាស់វត្ថុធ្វើពីលោហៈដំបូងៗ គេបានប្រទះឃើញនៅស្ថានីយ ម្លូព្រៃ ស្ថានីយសំរោងសែន ស្ថានីយព្រហារ ស្ថានីយភូមិស្នាយ និង ភូមិ១០.៨។ល។ នៅស្ថានីយទាំងនោះ គេបានរកឃើញវត្ថុធ្វើពី លោហៈមួយចំនួនដូចជា ពូថៅ ផ្លែលំពែង កងដៃ ចិញ្ចៀន កណ្តឹង និងស្គរសំរឹទ្ធជាដើម។

ចំពោះភស្តុតាំងចម្លាក់ស្មិតដែលមានទម្រង់ ជាបដិមា គេបរកឃើញដំបូងៗនៅសម័យមុនអង្គរ។ បច្ចេកទេស សិតលោហៈមានការរីកចម្រើនខ្លាំងនៅសម័យអង្គរ ដែលនិយម ផលិតបដិមា សម្ភារៈប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ និងគ្រឿងលម្អស្ថាបត្យកម្ម ជាដើម។បច្ចេកទេសនេះទៀតសោត បានបន្តប្រើប្រាស់ និងវិវត្តន៍ មកដល់សព្វថ្ងៃ។

ដំណើរការនៃការផលិតចម្លាក់ស្មិត៖