ប្រសិនបើចង់ឲ្យជីវិតមានពន្លឺ និងសុភមង្គល អ្នកត្រូវតែធ្វើរឿងមួយចាប់ពីពេលនេះតទៅ

កាលណាឆ្នាំកន្លងផុតទៅ មនុស្សម្នាក់ៗតែងតែស្វែងរកកាំជ្រួចនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។​ ដូចជាក្នុងមួយប៉ព្រិចភ្នែក រដូវស្លឹកឈើជ្រុះបានកន្លងផុតទៅហើយ ឬដូច​ជា​ចំណុច​របត់​មួយ​ចាស់​ទៅ​ដោយ​មិន​ដឹង​ខ្លួន។

ផ្កាព្រិលធ្លាក់ជាសញ្ញាថារដូវរងាបានមកដល់ហើយ។ ថ្វីត្បិតតែយើងនៅតែជ្រួលជ្រើមក្នុងពណ៌នៃរដូវស្លឹកឈើជ្រុះក៏ដោយ យើងបានចូលដល់កម្រិតនៃរដូវរងាហើយ។ ពណ៌រដូវស្លឹកឈើជ្រុះបានបាត់ទៅហើយ រដូវរងាមួយទៀតបានមកដល់តាមការគ្រោងទុក។ រដូវទាំងបួនបន្តវិល ឡើងចុះ វាហាក់បីដូចជាយើងធ្លាប់បានប្រើវា ពណ៌បៃតងចាស់ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយភាពត្រជាក់ សន្យាអនាគតជាមួយនឹងផ្កានិទាឃរដូវរីក។

សូមចុច Subscribe Channel Telegram កម្ពុជាថ្មី ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានថ្មីៗទាន់ចិត្ត

យើងតែងតែជឿថាមនុស្សត្រូវរស់នៅដោយការតាំងចិត្ត និងស្មារតីប្រយុទ្ធ ព្រលឹងត្រូវតែឆើតឆាយ សុភាព ឈ្លាសវៃ និងស្ងប់ស្ងាត់។ កង់នៃពេលវេលាវិលទៅមុខ ទោះបីមានការឡើងចុះៗក៏ដោយ វាក៏មានគុណភាព និងសមិទ្ធិផលផ្ទាល់ខ្លួន ជួបប្រទះនឹងសមុទ្រមច្ឆា ជួបប្រទះរឿងរ៉ាវចម្រុះពណ៌។

អ្នក​គិត​ថា​ឆ្នាំ​គឺ​វែង​និង​គួរ​ឲ្យធុញ។ ដូច្នេះរស់នៅឲ្យបានល្អក្នុងថ្ងៃដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់នោះ។ មនុស្សតែងតែនិយាយថា បើអ្នកចង់មានសុភមង្គលក្នុងជីវិត អ្នកត្រូវតែមានសេចក្តីរីករាយច្រើន។ ប៉ុន្តែ​ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស ១០ នាក់ ៩ នាក់​មិន​អាច​ធ្វើ​បែប​នេះ​បាន​ទេ។ សុភមង្គល​គឺ​ជា​អ្វី​ដែល​ធំ​ណាស់ ប៉ុន្តែ​ក៏​តូច​ដែរ អាស្រ័យ​លើ​គំនិត​របស់​មនុស្ស​ម្នាក់ៗប៉ុណ្ណោះ។

បន្ទាប់ពីបានឆ្លងកាត់វាគ្រប់គ្រាន់ហើយ អ្នកនឹងយល់ថា មានតែការធ្វើឲ្យចិត្តរបស់អ្នកស្ងប់ ទើបអ្នកអាចឈរយ៉ាងរឹងមាំនៅក្នុងពិភពលោកនេះ និងមិនត្រូវដួលរលំដោយព្យុះ និងរលក។

គំនិតរបស់មនុស្សគឺជាដំណើរការដែលមិនចេះចប់មិនចេះហើយ ក្នុងនាមជាមនុស្សធម្មតា យើងគ្រាន់តែត្រូវចងចាំភាពស្រស់ស្អាត និងរក្សានូវសេចក្តីសប្បុរសដើមរបស់យើង។ មិនចាំបាច់រស់នៅលើអតីតកាលដ៏កម្សត់ និងឈឺចាប់នោះទេ។

សកលលោកគឺធំធេងគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយជីវិតគ្រាន់តែជាធូលីដីតូចមួយប៉ុណ្ណោះ។ ជីវិតគ្រាន់តែជាដំណើរមួយ វាមកហើយទៅ ធូលីក៏ត្រឡប់មកជាធូលីវិញដែរ។​ មិនថាពិភពលោកផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងណាទេ ប្រសិនបើអ្នកមានភាពសាមញ្ញ និងចិត្តល្អ បេះដូងរបស់អ្នកនឹងពេញហើយភ្លឺ។

អ្នកណាមិនចូលចិត្តជីវិតសាមញ្ញៗ ពោរពេញដោយកំណាព្យ និងទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត។ រឿងនៅទីនេះគឺថា តើអ្នកមានបំណងស្វែងរកនិងទទួលស្គាល់វាឬអត់។ ដូចដើរលើផ្លូវតែមួយ អ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្ត ព្រោះដឹងថាផ្ការីកហើយ អ្នកខ្លះទៀតគ្រាន់តែមើលភក់នៅពីមុខ ក៏មានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ និងខឹងសម្បារទៅហើយ។

បើគិតឲ្យបានល្អិតល្អន់ តាំងពីកើតមក មនុស្សយើងប្រៀបដូចជាក្រដាសទទេ ធំឡើង ហើយលិចចូលក្នុងពិភពលោក ជួបប្រទះនឹងភាពជូរចត់ ផ្អែមល្ហែម និងលោភលន់ កំហឹង និងភាពល្ងង់ខ្លៅរាប់មិនអស់។

មនុស្សមានមហិច្ឆតាច្រើនជាង ឥវ៉ាន់របស់គេធ្ងន់ដោយធម្មជាតិ ចិត្តរបស់គេស្មុគស្មាញដោយធម្មជាតិ ព្រលឹងក៏ចង្អៀត ពិភពលោកនៅតែជាពិភពលោកចាស់ ប៉ុន្តែពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរ អារម្មណ៍ក៏ប្រែប្រួលដែរ។

គិតច្រើនមិនអាចបំភ្លេចបាន ឈឺចាប់ប៉ុន្មានថ្ងៃ មានអារម្មណ៍ថាពិភពលោកហៀបនឹងរលំ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអ្នកដឹងពីរបៀបទុកវាចោល ហើយងើយក្បាលរបស់អ្នកទៅជួបពន្លឺថ្ងៃ ជីវិតនឹងព្យាបាលអ្នកយ៉ាងទន់ភ្លន់។ តែកាលណាឆ្នាំកន្លងផុតទៅ មនុស្សម្នាក់ៗតែងតែស្វែងរកកាំជ្រួចនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ ថ្ងៃមួយបន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើររាប់ពាន់ដង យើងមិនអាចរស់បានដូចក្មេងទេ មានតែរឿងរ៉ាវនៃជីវិតដែលរស់រវើកមិនអាចបំភ្លេចបាន។

ពេលវេលាគ្មានព្រំដែនទេ ប៉ុន្តែជីវិតមានច្រាំងសមុទ្ររបស់វា។ មានតែរក្សាបេះដូងសាមញ្ញប៉ុណ្ណោះ ទើបអ្នកអាចញញឹមនៅព្យុះជីវិតបាន។ យើងទាំងអស់គ្នាជាអ្នកឆ្លងកាត់តាមពេលវេលា។ ប៉ុន្តែ​ដោយសារ​តែ​រឿង​នោះ​ហើយ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ខំ​ប្រឹង​តស៊ូ?

អត្ថបទ៖ សាង ស្រីល័ក្ខ

ចុចអាន៖៨ ចំណុចនេះបង្ហាញថា អ្នកមានភាពចាស់ទុំកម្រិតណាក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ